Het wandelpad.

De bomen en struiken op mijn wandelpad

steken zich in `t tere groen

lente zon buigt zich zachtjes  er over heen.

Mijn bruidskleed is doorschijnend wit

Levendig en vluchtig waait het zich uit.

Mijn ogen zien reeds het diepe bruin en rood

komen van de vallende bladeren

die zich laten vallen voor mijn voeten

zij stuiven mij voorbij

de voorbije herinneringen waaien mee.

Verder en verder op blijven zij liggen

tot het vergaan van emoties

van een zomer met oudheden.

In `t schone  met het bedekken

van zachte sneeuw vlokken,

zo puur als de natuur.

Zoek  ik naar nieuwe woorden

zij zullen vallen als zachte sneeuw vlokken

en zullen smelten met de eerste zonnestralen

geen enkele strenge vorst zal blijvend zijn.

Mijn wandelpad tooit zich steeds weer

met het tere jonge groen van een ontstane lente.

de takjes elegant en teer verbazen ieders oog.

Adriana Vriesman.