Moeizaam zeul ik steeds
met de jaren die achter mij liggen
als een oude pruttel ven
een ven met een donkere diepte
met bosschage en wilde bloemen, om
lokkend groene water door de vage zon
het rol koffertje gaat open
laat de jaren leegstromen
drijvend zakt het door het groene
water van de ven
mijn haren wordt grijzer en grijzer
een windje speelde even met mijn haar
een vage zon trok aan oude gedaante
jong trek ik mij omhoog aan het ik.
Guda Vriesman.
