Aangemoedigd door zijn zang

in een sobere schuur

bleef ze ademloos staan

de Troubadour zoals hij daar staat,

haar blonde haren glansden goud

door de warme gloed van de zon

die schuin naar binnen viel.

Zijn bruine ogen met de kleur van

de Afrikaanse zon glansden brons.

Zij peinsde dit gaat voorbij…..

de troubadour  hij reisde

door het maagdenland

zijn stem tilde haar mee.

naar het sappige groen

hem zo wereld vreemd.

Zij peinsde dit gaat voorbij….

alle gewaden zijn afgelegd

oude huizen afgebrokkeld

nieuwe worden gebouwd

het verlangen wordt bezongen..

De troubadour met zijn stem

donker en zacht, bemind hij de wereld

geen kou kan hen bezoeken

de zomernacht buigt zich over hen.

De troubadour zijn jubileum

groots en wijs,

damp bellen drijven vrolijk mee

in vrolijke kleuren die

omringen beiden vertrouwelijk.

Hun ogen ontmoeten elkaar en

vloeien samen in het jubileumfeest.

© Guda