Als de ochtend zo kalmpjes me tegemoet treed slaat de schrik mij  om `t hart ik lees:

Een zeer rijke man in las Vegas schiet zo maar mensen dood op een country festijn.

We zijn net bekomen van de schrik in Frankrijk waar een bus zo maar mensen dood reed.

En niet te vergeten al die jonge mensen op dat eiland in Zweden naar ik meen of was het Noorwegen? Die man had niet eens spijt van zijn daden. En nu Amerika de oceaan over.

We griezelen er van We zijn toch beschaafde mensen in democratie. We vechten alleen als we ons land moeten verdedigen, ouderen onder ons weten dat nog hoe zwaar was dat niet.

Ik kijk eens naar buiten er is storm verwacht zegt de weerman. We binden de rozen even steviger vast en uitgebloeide bloemen halen we weg.

Brengen de kinderen met de auto naar school vanwege de harde wind. We zetten voor buurvrouw even de kliko  aan de weg. Hoe zorgzaam zijn we bezig. Met ons warme  kopje koffie voor onze neus bedenken we dat rijkdom ook geen geluk brengt.

Je kan veel geweren kopen en misschien wel veel drugs maar geluk kan je niet kopen .

En in je verwarde geest schiet je maar mensen dood. Niet alleen in Frankrijk of België

Het waait over de oceaan of begon het daar met de twin torens in New York

Hoeveel rouw moeten de mensen verwerken om in opstand te komen tegen al dat geweld. Nu weer een jonge vrouw op de fiets verdwenen in de omgeving van Baarn .

Ik loop iedere avond met de hond een blokje om maar wel tussen de huizen waar nog de lichten branden in de huiskamer. Het veilig gevoel van Nederland moet mij niet ontnomen worden.

Adriana.