Ik moet ze nog begraven en

meet met stappen in de lente uit

mijn spade zal van goud zijn

het  zand zal de spade laten glanzen

de zon zal een

spat blinkend laten vallen

alle talenten worden

toegedekt en vergeten

zo is  er veel

voor  voeten gesmeten

komt niet ver

verpulverd als een dor blaadje

het is afval de prullen

de rommel de kruimels

de verbeelding van de ander.

al eeuwen lang verdwijnt het

in de aarde.

ik bestuur mijn eigen auto

zij is gehoorzaam ik heb haar lief.

de minnaar heeft haast

wacht niet op de ontdekking

ik kwam thuis

daar waar ik was…. lang geleden

strooide bloemen en de mooiste steentjes

van mijn reis

de spiegel van de sterfelijkheid.

Guda Vriesman