In het weergaloze denken
schieten jaren van herinnering voorbij
zo maar op het bankje naast de deur
het vrije veld ligt verderop .
Hier in de beslotenheid van de tuin
kun je, je laten gaan
het kind dat op straat
de tol met een draad liet tollen ,zo lang mogelijk
de straat bol met een stenen gootje ernaast
vlak bij huis nier verder.
Het verdere kwam later –later
weidse polders dromen voorbij
weidebloemen ,vogels ,regen en zon.
Vergeten zijn de donderwolken die zich stapelde aan de horizon .
De bruid in stralend wit en zilver
zij komt niet meer terug in stralend wit en zilverdraad
een stille glimlach van toen, het mooie omringt alles.
Zo op mijn bankje zie ik mij buigen
naar de bloemen die bloeien
hoor ik de vogels fluiten in de boom
mijn trouwe maatje lang uit voor mijn voeten.
Mijn stappen niet ver van huis
de toekomst vredig en vol
richten zich op de ongeziene wereld.
Ardiana Vriesman.
